De recensent van BNdeStem mist enkele opvallende dingen in de recensie van vandaag.
Ik vind het zeer vermeldenswaard dat iedereen zonder partituur zong. Er was bij de koordelen daardoor juist een veel grotere intensiteit en bestuurbaarheid mogelijk. Dirigent / regisseur Geert van den Dungen moet welhaast het gevoel hebben gehad in een nieuwe mooie cabriolet te rijden. Overigens had van den Dungen ook door de kleding van het koor de suggestie versterkt dat zij “het volk” zijn. Wit en zwart….zeer verschillend en toch gepast. Iets meer theater, maar het leidde mij niet af van de muzikale kwaliteit. Wat het nodig? Voor het muzikaal aspect niet, voor de totaalbeleving wel aardig. De Matthäus is voor de liefhebbers toch een totaalbeleving die veel verder gaat dan muzikale perfectie.
Het duidt op durf en moed om de visie op de uitvoering van de Mathäus verder te ontwikkelen. Ik heb nog wel een paar interessante suggesties voor Geert.
Het openingslied was ontzettend mooi en beheerst. Wat meer Rotterdamse Ripieni’s had deze partij nog wat sterker gemaakt, ook zij kwamen samen wat kracht tekort. Helemaal aan het einde is ervoor gekozen om “Wir setzen uns mit tränen nieder….” heel letterlijk uit te voeren. Het koor bleef zitten…het laagste deel, in de laagste ligging, zittend gezongen. De kwaliteit heeft er niet onder geleden. Van mij mag het.
Ook was helemaal nieuw dat de zijbeuken de uitvoerders konden zien via schermen. Ik was erg nieuwsgierig naar hun beleving. Komt de muziek voldoende door de schermen?
Wat betreft de uitvoering was het “Zweiter Teil” iets beter dan het eerste. De sopraan die loepzuiver was en ongedwongen en gemakkelijk zong, kwam voor die enorme ruimte gevuld met mensen af en toe kracht tekort in het eerste deel. Dat was ook zo bij de vervangende alt. De mooie aria’s in het Tweede deel waren echt heel indrukwekkend, soms heel klein en lieflijk (aus Liebe will mein Heiland sterben), en soms vol vibrerende emotie (Erbarme dich).
Heel spannend en zeer verrassend om te zien vond ik de passage waarin Petrus Jezus verloochent. Toen de haan kraaide, nam de petrusfiguur een angstige pose aan, bij een trapje, goed belicht en zeer opvallend. Degenen die de beschrijving van de kruisstructuur van Kees van Houten kennen, weten dat dit moment het kruispunt vormt van de lange balk en de dwarsbalk. Het einde van hoofdstuk 26 van Matthäus.
De evangelist had een voortreffelijke dictie en zijn accenten waren treffend en levendig.
In Breda kennen we net als in andere Passiesteden als Amsterdam, de absolute weldadige volkomen stilte aan het einde. Geen geklap. Zowel voor de christelijke betekenis van het stuk als voor de sfeer is deze stilte prachtig.
Wel ging het publiek staan bij het vertrek van de solisten. Dat was iets nieuws en duidde ook wel aan dat men erg had genoten. Misschien kan dit plechtig opstaan wel traditie worden. Een staande glimlach in plaats van geklap.